Na een paar dagen in Aswan zijn we aan boord gegaan van de Dahabya Minya, een charmante zeilboot die ons in drie dagen richting Luxor zou brengen. Onderweg hielden we halt bij indrukwekkende archeologische sites zoals de Tempel van Kom Ombo en Esna. Klinkt idyllisch, toch? En dat was het ook – tot op zekere hoogte.

Het was mijn eerste keer op een cruise – of toch iets wat daar op lijkt – en eerlijk gezegd misschien ook wel mijn laatste. Niet dat het aan de boot lag: alles was tot in de puntjes geregeld. Maar het gevoel dat je niet zomaar even van boord kan voor een spontane wandeling of een eigen ritme te volgen… Dat wringt bij mij. Vrijheid blijft voor mij nu eenmaal heilig.

Op dag twee voelde ik me ’s avonds plots niet goed: geen honger, moe, loom. En dan begon het… Om 20u begon ik te braken, en het hield aan tot 4u ’s nachts. De details zal ik jullie besparen – laten we zeggen: het was geen fraai zicht. In eerste instantie dacht ik aan een zonneslag, gezien mijn verbrand huidje, maar toen ik rond middernacht hoorde dat twee anderen zich net zo slecht voelden, wist ik het zeker: voedselvergiftiging. Alweer. Dat maakt drie keer ondertussen – Marokko, Bali, en nu hier. Echt… fuck my life.

De volgende dag was ik uiteraard nog compleet uitgeteld. Mijn eetlust is zelfs nu nog niet volledig terug. Gelukkig zijn we inmiddels terug in het Jolie Ville in Luxor, waar ik een beetje kan bekomen. Gisteren hebben we de Sphinx Road tussen Karnak en de Luxortempel afgelopen – een route die ik bij mijn vorige bezoek nog niet kon doen omdat die toen gesloten was. Mooi, maar eerlijk: ik had verwacht dat er meer sfinxen zouden staan. Veel ervan zijn verdwenen, onder de huizen terechtgekomen, of verkocht door bewoners. Zonde.

En hoewel ik hier enorm geniet van de rust – iets wat ik blijkbaar echt nodig had – begint mijn onrust zich alweer te roeren. Ook op de boot waren er vaak lange rustige momenten tussen de bezoeken door. Ondertussen zit ik al aan mijn derde boek (ik had er zes meegebracht). Thuis klaag ik altijd dat ik geen tijd heb om te lezen, dus ik moet hier mijn kans grijpen. Misschien is dat ook gewoon hoe ik in elkaar zit: altijd op zoek naar een doel, iets om handen. En da’s oké.

16 april 2025